Het geboorteverhaal van Vesper | 15-01-2020
Eind oktober ging ik langs bij Ivo en Marjorie voor een kennismakingsgesprek. Even daarvoor hadden we al wat contact gehad over en weer over de mogelijkheden van een geboortereportage. Marjorie wist al dat ze een keizersnede zou gaan krijgen namelijk, al gaf ze direct aan dat het niet zeker was of ze de geplande datum wel zouden gaan halen. Een week voor ons gesprek heb ik de rondleiding met instructies in het MST gevolgd op de operatiekamer en mocht ik een contract ondertekenen wat betekende dat ik officieel mee mag als geboortefotograaf bij een geplande keizersnede!
We hadden een erg fijn en prettig gesprek. Vragen werden beantwoord en ik vertelde over mijn werkwijze. Marjorie had bij haar twee andere kinderen een spoedkeizersnede gehad, voor de (geplande) datum, en dit bracht zoveel stress mee dat ze het niet prettig zouden vinden wanneer er gefotografeerd zou worden bij spoed. Ik begrijp dit volkomen en gaf ook aan dat het dan onder voorbehoud zou zijn. Nog diezelfde middag kreeg ik al een berichtje dat ze mij er heel graag als geboortefotograaf bij wilden hebben mits de datum gehaald zou worden. Helaas was deze kans heel erg klein, dus het zou heel spannend gaan worden.
In de maanden daarna hadden we af en toe even contact tot ik op 19 december een berichtje ontving. De datum was bekend, maar inderdaad pas met 39 weken. "De kans dat ik die datum al is heel klein!". Marjorie heeft veel last van voorweeën en moest een nachtje ter observatie in het ziekenhuis blijven. Wat een stress en wat vervelend!! Complete bedrust en duimen. Ik wacht in spanning af. De feestdagen gaan voorbij en op 4 januari ontvang ik opnieuw bericht. Weer een nacht in het ziekenhuis geweest. Daar waar ze dachten dat het zou gaan beginnen blijkt het toch nog niet door te zetten. Met zoveel pijn en stress is het echt afzien voor haar. Toch hoop ik dat de geplande datum gehaald zal worden. Niet alleen voor mijzelf, maar ook zodat ze het beide eens een keer wat beter mee kunnen maken, in plaats van in alle hectiek. We hebben nu regelmatig contact, bijna dagelijks en opeens is het 15 januari. De tijd voor de keizersnede is bekend, om 08:30 melden en om 10:30 gaat het beginnen.
Marjorie geeft aan het fijn te vinden zoveel mogelijk op beeld te hebben, van begin tot eind. En zo ontmoeten we elkaar opnieuw in de hal van het MST om 08:25. Ik zie ze beide lachen en maak gelijk maar even een foto. Nu nog met ronde buik en zonder rolstoel. "Ik heb genoeg rust gehad" lacht ze. Ze melden zich om half 9 aan de balie waar ze een bandje om krijgt en er wordt verteld waar we verwacht worden. We lopen samen naar de juiste afdeling en worden daar al opgewacht. Er volgt een kort gesprek waarin nog wat dingen gecontroleerd en nagevraagd worden en we worden voorzien van de nodige uitleg.
Daarna mogen we plaatsnemen in een overvolle wachtruimte. Rond een uur of 10 zouden we opgehaald worden om ons te verplaatsen naar de holding. We moeten dus nog wel even wachten, maar we hebben leuke gesprekken en eigenlijk gaat (voor mij) de tijd best vlot. Rond 09:50 bedenk ik me dat het slim is om even een appel te eten, ik grap nog... Dan worden we zeker iets eerder opgehaald, terwijl ik nog aan het eten ben. En ja hoor, wanneer ik rustig denk te eten mogen we opeens al mee! Gelukkig is er niks tussendoor gekomen. Met enige spanning lopen we naar de Holding, hier mag ik weer afscheid nemen. "Nee mevrouw, ik ben de geboortefotograaf. Ik ga mee!"
Er volgen opnieuw wat kleine controles. Een vragenlijst wordt doorgenomen. Ook Ivo en ik krijgen weer een prachtig pak aan en korte tijd later zijn we er allemaal klaar voor. Eindelijk maken ze het een keer bewust mee. De vorige twee keer ging het om spoed, met veel spanning en stress. En nu verliep het zomaar volgens plan, wie had dat gedacht! Marjorie werd opgehaald en niet veel later mochten ook Ivo en ik mee naar de OK. Terwijl de laatste voorbereidingen gedaan worden krijgen wij nog wat uitleg over het verloop van de geboorte en de eerste momenten daarna. Al snel gaat de deur open en neem ik mijn plekje in achter de operatietafel. Uiteraard op een krukje!
Het is de tweede keer maar het is even bijzonder. Even het licht meten terwijl de artsen al begonnen zijn. De extreem felle lampen die nodig zijn maken het er niet makkelijker op, ook omdat het regelmatig even bijgesteld moet worden. Het moment dat het kindje geboren wordt gaat zo snel, je wil niks missen. En oja, ook nu dacht ik weer aan de tijd. Het gaat niet heel makkelijk omdat Marjorie twee keer eerder een keizersnede gehad heeft. Ze moeten dus eerst door het littekenweefsel heen, maar het gaat allemaal goed. Even later hoor ik de artsen zeggen dat ze er zijn en de baarmoeder gaan openen. Ik ben klaar voor!
Daar is dan al snel het hoofdje. Ik zie een klein gezichtje en ernaast ligt een deel van de navelstreng, al over de buik heen. Er wordt wat gedraaid, het zeil gaat naar beneden en daar is ze dan echt! Snel een foto van de tijd en weer door. Het is 10:43 en Vesper wordt omhoog gehouden zodat papa en mama haar kunnen ontmoeten. Ze leggen haar even neer om de navelstreng door te kunnen knippen. Dan wordt ze opgetild en in het welbekende 'bakje' gelegd voor de eerste snelle controles. Ik loop mee en Ivo staat aan de andere kant. Ik zie hem lichtelijk gespannen kijken maar alles ziet er goed uit en ze wordt bij Marjorie op de borst gelegd. In tegenstelling tot het vorige kindje is er bij Vesper bijna geen huidsmeer te zien. Hoe langer een kindje in de buik zit hoe groter de kans is dat er minder vernix te zien is.
Vesper ligt lekker warm bij mama en is belletjes aan het blazen. Het is prachtig om ze zo samen te zien, na een keizersnede zonder spoed en hectiek. Het is ze zo gegund! Terwijl de artsen de wond vakkundig dichtmaken genieten Ivo en Marjorie van hun prachtig mooie dochter. Marjorie wil haar wat beter kunnen zien, dus wordt Vesper nog eventjes anders bij haar neergelegd. Dan is ze bijna klaar en ga ik samen met de verpleegkundige en Ivo weer terug naar de ruimte naast de OK. Hier wordt Vesper gewogen en gemeten. Een mooie dame van 52 cm lang en 3225 gram. Supertof dat de verpleegkundige haar nog even in de foetushouding houdt. Mooi om te zien hoe ze in de buik heeft gezeten. Ivo kleed haar daarna aan en mag haar dan heerlijk knuffelen. Samen wachten we totdat we opgehaald worden en naar Marjorie mogen. Niet lang daarna horen we dat we die kant al op mogen.
Ivo loopt met kleine Vesper in het bedje naar de holding. Vesper wordt bij Marjorie gelegd en ze mag gelijk een flesje geven. Dit gaat er prima in en al snel is het flesje leeg! M arjorie geeft aan wat pijn te hebben, wat niet heel gek is natuurlijk, en ze heeft het koud. Het gevoel in haar benen komt ondertussen langzaam terug en de verpleegkundige zet een soort kacheltje naast haar bed. Omdat het al snel een stuk beter gaat mag ze al naar de afdeling. Ik maak hier nog enkele foto's en besluit dan om tussendoor even naar huis te gaan. Het zou nog ongeveer twee uur duren voordat hun oudste twee kids er zijn en zo kunnen zij ook even lekker met z'n drieën genieten voor alle drukte.
Iets voor 3 uur loop ik dan opnieuw de kamer binnen om ook de allereerste momenten met haar grote broer en zus (en opa's en oma's) vast te leggen. Floris-Jan vindt het allemaal wel prima en neemt al gauw de heerlijke luie stoel in beslag om even wat spelletjes te doen. Puck vindt het helemaal fantastisch en kan haar ogen (en handen) niet van Vesper afhouden. Haar lieve blik en kleine aanrakingen.. Wat mooi om te zien. Ze heeft een tekening voor Vesper gemaakt en deze wordt al snel in de kamer gehangen. Felicitaties en cadeaus van opa's en oma's volgen. Ivo moet Vesper nog even verschonen en ook dit vindt Puck reuze interessant. Zo mooi om te zien!
Ik maak nog enkele foto's en besluit dan om te vertrekken. Een reportage van begin tot eind is het resultaat met prachtige herinneringen voor het hele gezin.
Lieve Marjorie en Ivo, Puck, Floris-Jan en natuurlijk Vesper! Heel erg bedankt dat ik deze bijzondere gebeurtenis voor jullie vast mocht leggen! Ik wens jullie veel liefde, geluk en gezondheid toe❤
Liefs Jaleesa
Jaleesa heeft onze geplande keizersnede gefotografeerd! Wat wij super aan haar vinden is dat alles mogelijk is! We wilde heel graag een fotograaf maar als het toch een spoed werd dan vinden we dat te hectisch. Jaleesa gaf meteen aan, dan doen we het toch onder voorbehoud! Uiteindelijk de geplande datum gehaald en wat een mooie reportage heeft ze gemaakt!! Vanaf het allereerste begin is ze erbij geweest! Daar waar mijn man eerst nog twijfel had, ja maar tijdens het wachten moet ik dan hele gesprekken gaan voeren met Jaleesa? Moet ik haar dan ook bezig houden? Zomaar vragen van een vader to be.. nou Jaleesa merk je helemaal niet op, in de goede zin van het woord! Daar waar je je meest intieme momenten gaat meemaken merk je niet dat Jaleesa er is, maar ze schiet wel meteen de mooiste foto’s en juist die emoties zie je terug in haar reportage! Zooo puur geschoten, op het juiste moment, niets geregisseerd. En ja tijdens het wachten was Jaleesa juist een hele fijne afleiding! Lekker kletsen als het ging en grappen maken, ze voelt het heel goed aan wat wel en niet kan.
Mocht u nog twijfelen, ga in gesprek, bekijk haar portfolio het is echt van onschatbare waarde! Wij hebben de geboortefotograaf voor ons 3e en tevens laatste kindje gedaan en als ik alles over zou kunnen doen zou ik het zo weer doen!
Bekijk de slideshow hieronder!
© 2024 Jaleesa Koelen Fotografie | door TU-Design
